Είναι εκπληκτικός ο τρόπος με τον οποίο μπορεί κάποιος να γνωρίσει έναν τόπο και τα αισθήματά του μέσα από τα κρασιά του.
Την οξυδέρκεια των Ιταλών , που πρώτοι καθιέρωσαν τα μπουκάλια κρασιού των 750ml καθότι μέτρησαν τη δεινότητα του πνεύμονα και ότι ο μέσος glass blower μπορεί με ένα μόνο φύσημα να φτιάξει ένα μπουκάλι 750ml. Τον πηγαίο αυθορμητισμό και την ζωηράδα των γλυκών φωνακλάδων Σικελών που με πάμπολλες χειρονομίες και φωνές συζητούν πάνω από πολλά ποτήρια κρασί στις 11 το βράδυ, την ώρα του δείπνου, σε κάποιο θαλασσοφίλητο χωριό, τι έγινε στο calcio (ποδόσφαιρο) της ημέρας. Το ακαταμάχητο savoir faire των Λομβαρδών που σε ένα κάλεσμα για δείπνο, γνωρίζοντας ότι ο οικοδεσπότης έχει μεριμνήσει να διαλέξει το καλύτερο κρασί που ταιριάζει στα εδέσματα, φέρνουν πάντα τροφαντά λουλούδια και λεπτεπίλεπτα γλυκά.
Την καλαισθησία των Παριζιάνων και την κομψοτεχνία τους σε κάθε έκφανση ζωής, μέχρι και στον τρόπο που όταν ανοίγουν ένα μπουκάλι οίνου, το αφήνουν για λίγη ώρα προτού το σερβίρουν να αναπνεύσει, να βγάλει όλο το μπουκέτο αρωμάτων του. Να μεταβολιστεί το κρασί σε γιορτή και αριστεία ευ ζην.
Τη χαρά των Ισπανών σε κάθε κανάτα σαγκρίας και Tinto de Verano που σερβίρεται κάθε λιοπερίχυτη μέρα στα νοικοκυρεμένα σπιτικά της Σεγόβια, του Τολέδο, της Βαρκελώνης και των Βαλεαρίδων Νήσων. Χαρά που συνδέθηκε με το κρασί, μνημονεύθηκε στη γλυκόλαλη ποίηση του Μπόρχες και στο «Σονέτο του κρασιού» που αποκαλεί το κρασί «χαρά», «μια μοναδική ιδέα που γεννήθηκε», και που έγινε ένα με τη ζωή των Ισπανών. Του λαού που χρησιμοποιεί τις περισσότερες ευτυχισμένες λέξεις από οποιοδήποτε άλλο λαό.
Τη φιλοξενία των Ελλήνων συνοψισμένη σε κάθε «κόπιασε» και κάθε Ασύρτικο που ανοίγεται, το ελληνικό καλοκαίρι σφραγισμένο σε ένα μπουκάλι κρασί, και στην επινόηση και αφιέρωση ενός θεού για να εντυπώνει το συλλογικό αυτό αίσθημα της αγάπης για τον ξένο, το Διόνυσο. Την καινοτομία των Μινωιτών στο παλαιότερο πατητήρι του κόσμου, χρονολογούμενο το 2.500 π.Χ. Τη σοφία των αρχαίων Ελλήνων να νερώνουν το κρασί τους ώστε να μπορούν να το απολαμβάνουν όλη τη νύχτα, μιλώντας και φιλοσοφώντας. Την αγάπη των Ελληνίδων γιαγιάδων, σαν λέξη, ουσία, και διαδικασία, να βάλουν όλη τους την ευρηματικότητα, φιλοπονία και ζεστασιά και αμέσως μετά τον εξηλεκτρισμό των Κυκλάδων τη δεκαετία του ’60, να φανταστούν οποιοδήποτε μαγειρικό συνδυασμό θα έδινε γευστική υπέρβαση στις κριθαροκουλούρες, την κάπαρη, τη φάβα, στα καθημερινά πρώτα υλικά που χρησιμοποιούνταν επαναληπτικά επειδή η καυστική ύλη ήταν εξαιρετικά σπάνια για οποιοδήποτε άλλο γαστριμαργικό πειραματισμό. Γευστικές υπερβάσεις που θα συνόδευαν με τον πιο απτό τρόπο τα συντροφικά τραπέζια των οικογενειών τους, τα γεμάτα κρασί και θαλπωρή, και νησιώτες εθισμένοι στην αγάπη.
Με αφετηρία αυτή την αγάπη, ξεκινούμε να εκτυλίσσουμε τη σαγηνευτική ιστορία του σαντορινιού κρασιού, αναπόσπαστο κομμάτι των σουιτών και της φιλοξενίας μας. Άλλωστε, πώς να μάθεις το αλφάβητο της Φιλοξενίας αν δεν αρχίσεις με τη λέξη «ΑγαπΩ» που αρχίζει με το Α και τελειώνει με το Ω;
Η ιστορία ξεκινά, στο άρθρο αυτό, με τα σημαντικότερα έξι γεγονότα για το σαντορινιό κρασί και τη μοναδικότητα του.
- Ο σαντορινιός αμπελώνας είναι ο αρχαιότερος αμπελώνας στην Ελλάδα και από τους γηραιότερους στον κόσμο με οινικές ποικιλίες που καλλιεργούνται και αμπελοκομούνται εδώ και 3.500 χρόνια.
- Η ξεχωριστή οινική ταυτότητα του νησιού σμιλεύεται από έξι τοπικές ποικιλίες σταφυλιών: Ασύρτικο, Αθήρι και Αηδάνι, η πρώτη ύλη των λευκών κρασιών. Μαντηλαριά, το Μαυροτράγανο και Βουδόματο, η πρώτη ύλη των κόκκινων κρασιών.
- Το ηφαιστειογενές έδαφος, τα άνυδρα αμπέλια, τα ζεστά καλοκαίρια, η αρμονική συμβιωτική σχέση της θαλασσινής αύρας και των βόρειων αιγαιοπελαγίτικων αέρηδων, η απουσία φυλλοξήρας που δεν έφτασε ποτέ στο νησί, ευαγγελίζοντας ένα εύρωστο μέλλον για τους σαντορινιούς αμπελώνες, και το πέπλο ομίχλης που σκεπάζει το νησί κάθε νύχτα, είναι όλα όσα φτιάχνουν το ιδιαίτερο goût de terroir του νησιού.
- Παρά την πολυσχιδία κρασιών που οινοποιούνται στο νησί, το πορτρέτο μοναδικότητας της Σαντορίνης αντανακλάται στα τρία κρασιά Ονομασίας Προέλευσης Ανωτέρας Ποιότητας (ΟΠΑΠ) που παράγει: το Ασύρτικο, το Vinsanto και το Νυχτέρι.
- Σε μία από τις πιο δυνατές στιγμές οινοποσίας, σε ένα blind flight, δηλαδή μια τυφλή γευστική δοκιμή, τα οινογνωστικά ρεφλέξ κορυφαίων wine connoisseurs σχεδόν αδυνάτησαν να διακρίνουν ένα σαντορινιό Ασύρτικο από ένα κορυφαίο Riesling των αμπελώνων του Ρήνου.
- Ο ωραιότερος στίχος που έχει γραφτεί ποτέ για το κρασί είναι αυτός του John Harington: “Πέντε προσόντα πλέκουν το εγκώμιο του κρασιού: είναι δυνατό, όμορφο, ευωδιαστό, δροσερό και σε κάνει να χορεύεις”. Και τα κρασιά της Σαντορίνης τα έχουν όλα.
